Sarsven De Banen

Een bezoek aan het Sarsven en De Banen, die gelegen zijn ten zuiden van Nederweert-Eind hebben me een aantal genoegelijke uurtjes bezorgd.
Deze vennen worden omringd door verlandingszones, bossen en graslanden. Het gebied is 173 ha groot. Er is een enorm contrast tussen de Banen en het Sarsven. Het eerste ven is in 1992 gerestaureerd en in 1998 is het uitgebreid met een noordelijke uitloper: Op een deel van de oever is de verlandingsvegetatie teruggedrongen en is de voor vennen natuurlijke waterhuishouding hersteld. De Banen heeft een zeldzame begroeiing met soorten uit het oeverkruidverbond. Het Sarsven daarentegen is nog steeds een voedselrijk ven. Behalve vennen heeft het gebied echter nog meer te bieden. Vooral rond de Banen komen wilgenstruwelen, ingebed in drogere bossen voor. Naast deze bossen, liggen beschutte, afwisselend ruige en grazige vegetaties. Vanuit de vogelkijkhut heb je goed zicht over het ven De Banen. Een reiger vloog over en veel Blauwe juffers waren te bewonderen op en rond de vegetatatie.
Daarna naar het Sarsven waar in de lucht een Torenvalk stond te bidden op zoek naar een muis.
Een kersenboom werd druk bezocht door Merels en Gaaien.

In een stuik drie jonge Grasmussen geduldig wachtend op de oudervogels die hun lekkere hapjes kwamen brengen.

En een stukje verderop hoorde ik al het bekende deuntje van de Geelgors. Na af te zijn gegaan op het geluid kon ik hem al gauw vinden en liet zich uitbereid bewonderen. Hij hield me goed in de gaten en kwam ik wat te dichtbij dan werd er een andere plekje gezocht. Deze Geelgors had een ideale plek gevonden. Een groot veld vol met kruiden en grassen om zijn kostje bij elkaar te scharrelen en struiken en bomen om zich in te verschuilen en zijn nest te maken. Een prachtvogeltje waar er helaas steeds minder van te bewonderen zijn.

Ook bijzonder vond ik de spinsels aan de bomen van rupsen van de Stippelmot.

rupsen van de stippelmot (Hyponomeuta padellus)

Stippelmot (Hyponomeuta padellus)

Kamperfoelie in bloei.

Op het zandpad een rups van de Dagpauwoog.

En verscholen onder wat struiken trof ik diverse Stinkzwammen aan.

Een bijzonder mooi gestreept motje met wel heel lange voelsprieten.

Op een boomstam een insect met een vervaarlijk uitziende angel.

De distels staan nu ook weer volop in bloei en worden druk bezocht door wilde bijen.

Zo ook de Vlierbes die dadelijk weer voedsel voor de vogels geeft.

En al die tijd dat ik daar heb rondgelopen geen mens te zien. Wat een luxe!