5 en 6 september. Locaties; De Luysen, De Kwegt, Schoorkuilen
De natuur kan sommige dieren wel zeer uitbundig aankleden. Iriserende kleuren in veren en roder dan rood kan je het haast niet krijgen, zoals bij de zwarte ooievaar. Het ijsvogeltje is ook een soort waar de kleuren zo uitbundig zijn dat je al weet dat het een ijsvogeltje is als die in een flits voorbij vliegt. Sommige vlinders zijn ook een scala van kleuren en het ijsvogelvlindertje heeft zijn naam te danken aan de ijsblauwe kleur in de beharing en onderkant van een gedeelte van de vleugels. Het landkaartje verwisseld zelfs van kleur het heeft een voorjaarskleed en een zomerkleed. Libellen en juffers zijn ook prachtig qua kleuren zoals de paardenbijter die ik in vlucht heb kunnen fotograferen.
Zwarte ooievaar Ciconia nigra
Ik was dus weer op de mij bekende plekken gaan kijken voor die visarend, die ik nog steeds niet gezien heb, maar dus wel weer twee zwarte ooievaars bij de Schoorkuilen. Op redelijke afstand waren ze beiden druk met foerageren. Later vertrok er een richting De Kwegt of De Banen. Dan maar even daar naar toe gereden. Bij de Kwegt is een een stuk land wat plas dras is gemaakt waar het voor waadvogels uitstekend is om wat eetbaars te vinden. Dit stuk land is wat afgeschermd door struiken en bomen dus valt het niet zo op. Maar van voorgaande jaren weet ik dat daar de ooievaars ook graag eten zoeken. En ja hoor daar stond een van de twee rustig naar iets eetbaars te zoeken. Ik kon mij verdekt opstellen achter een struik waardoor de vogel niets in de gaten had. Op een gegeven moment had hij een visje te pakken wat ik mooi in beeld kon brengen. De zon scheen uitbundig en liet de kleuren van de vogel mooi uitkomen. Daar heb ik ook de paardenbijter in vlucht kunnen fotograferen. Er waren veel libellen in dit stukje waar te nemen.
Bij de Luysen was de blauwe reiger ook actief en wist een mooie meerval te vangen. Ook waren twee ijsvogeltjes actief. Ik heb er weer foto's van gemaakt. Ik heb wel eens mooiere foto's kunnen maken van de ijsvogel maar het is een gewoonte om toch die knop in te drukken. Want je weet maar nooit.
Langs de weg waren wat boomkikkertjes gesignaleerd door een van de fotografen die die dag ook was komen fotograferen. Vlak bij zijn auto in de greppel op wat bramenstruiken zat er een van midden formaat. Plots had hij wat te pakken en het bleek een spinnetje te zijn met wel erg lange poten. Hoe lang het geduurd heeft voor ook die poten ingeslikt waren weet ik niet want daar heb ik niet op staan wachten. Het was wel een koddig gezicht om die poten uit zijn bek te zien steken.
Hierbij weer de diverse foto's die ik heb gemaakt.
Zwarte ooievaar Ciconia nigra